پینوکیو نمی خواهد آدم شود
راوي اين قصه قصه است و اين متن در اصل هيچ علامت ويرايشي ندارد فقط براي آسان خواني علامت گذاري شده است
پينوكيو ديگر نميخواهد آدم شود
پينوكيو آدم شده بود و شكم ماهي ديگر جاي مناسبي براي آدم ها نبود آخر آدم توي شكم ماهي كنسرو مي شود بخصوص اگر اب هر بار تن زني را بياورد آن تو و تو بخواهي ...... نه پينوكيو هنوز نفس مي كشيد، هنوز راه مي رفت و هنوز بوي تن زن حالش را به هم مي زد پس آدم نشده بود فكر مي كرد كه آدم شده ولي هنوز چوب بود آدمكي كه از جنس خودش هيچ وقت تا اين اندازه خوشش نيا مده بود .
راستش آدم شدن توي شكم گنديده اين ماهي چيز زياد خوبي هم نمي توانست باشد در آن صورت هر روز مجبور مي شد بجاي يك برش كيك سيب و كمي نوشيدني ، كلي تن ترد و باد كرده زني را بخورد كه با جريان آب وارد شكم ماهي شده بود پس نتيجه مي گيريم خالق قصه اشتباه كرده چون پينوكيو نمي خواست آدم شود او آدم شدن را دوست نداشت ،تنها دلش مي خواست ماهي قصه او را بالا بياورد و بياندازدش به ساحل آنوقت حتي اگر الاغ هم مي شد بد نبود . اما هيچ كدام از اين احتمالالت درست نيست چون پينوكيو آدم شده بود از همان شب اول اين را خواب ديده بود اين كه مرد چراغ به دستي از انتهاي تن ماهي ميامد اٌه ! اشتباه نكنيد ژپتو نه پينوكيو تو قصه ما پدر ندارد پدر او مرد چراغ به دستي كه از ته شكم ماهي ميامد نبود همان پيرمردي كه او هررزو مي ديد كه نه زياد فكر نكنيد منم آنجا نبوده ام البته نوشته اند كه من هم بوده ام چون قصه آن مرد منم مرد چراغ به دستي كه همزمان با پينوكيو به آب توي شكم ماهي انداخته بودند مرد ديگر ، هماني كه با چراغ ميامد طرف ماهي هاي ذكوري كه مشغول نوك زدن به تن آن زن بودند_ جسد_ باد كرده ايي كه آب با خود آورده بود-، و آنها را مي تاراند در حالي كه داد مي زد كمي براي من هم بگذاريد حسابي گرسنه ام .
پينوكيو با ديدن اين صحنه درست مثل من حالش به هم مي خورد آن اجساد ورم كرده ، بوي گنديدگي كه فضا شكم ماهي را فرا گرفته بود و پيرمرد كه آن طور حريصانه گوشت تن زن ها را مزمزه مي كرد و به آنجاشان كه مي رسيد چه با اشتها مي خورد تا آنجايي كه فرستنده توي قصه پيامي از بالا مي آورد با فركانسي عجيب كلماتي مثل اين كه: ((دست نگه دار اينجا نه كافيست ديگر )) مرا ببخشيد اين طور نوشته شده بود كه آب هر روز جسد برهنه زني را به شكم ماهي بزرگ بفرستد زناني با تن ورم كرده و صورتي مبهم شايد اين را نه من نمي دانم اينها از كجا تو اين متن كه منم پيدايشان شده آخر با هر وعده بلعيدن آب ، كلي اسباب و آشغال به تن ماهي فرو مي ريخت و اين پينوكيو و من را دچار وحشت مي كرد شايد براي همين مي خواست چوب باشد اينكه ورم نكند و روي آب نماند و اينكه آدمكهاي چوبي از اجساد گنديده زنان خوششان نمي آمد و تازه كسي پيامي برايشان نمي فرستاد . آخر فرستنده فرشته توي آب گفتم كه اصلاً اين قصه يعني من قصه پينوكيو نيستم من قصه آن ماهي بزرگم. آن كه روي شاخ گاو ي كه جهان را نگه ميدارد ،نشسته بود. قصه پيرمردي كه هر روز موقع خوردن جسد زنان قرباني به خرچنگ پير مي گفت من عاشق جسد باد كرده زنانم ،بخصوص سرو سينه و آنجايشان كه باز هم پيام تكرار مي شد انگار هر وقت صحبت از آنجاي اجساد باد كرده توي شكم ماهي بشود فرستنده به كار مي افتد كه نه آنجايشان نه شايد براي همين هم پيرمرد آن طور حالش به هم خورد و شكم ماهي انگولك شد و ماهي بالا آورد باقيمانده اجساد زنان را تا پيرمرد چهل روزي بشود كه بي غذا مانده است اين را من نمي گويم قصه اين طور مي گويد و شايد پير مردكه:(( عذاب بدتر از اين كه خوراك ريز ماهي ها بشوند)) انگار كسي پيش از گفتن اين جمله به او گفته باشد :(( از اين بيشتر عذابشان نده )) و شايد براي همين بود كه پينوكيو دلش براي زنها مي سوخت با چشم هاي درشت وق زده شان كه به سقف دهان آن ماهي بزرك روي شاخ گاو خيره شده بودند تا مبادا جهان تكان بخورد و چراغ از دست پيرمرد بيافتد .
اما چراغ افتاده بود چون ماهي نحيف و نحيف تر شده بود آخر پيرمرد عذاب ماهي بود حتي پينوكيو هم اين را مي دانست اينكه پيه تن ماهي سوخت چراغ پيرمرد است و غذاي روزانه اش سهم شكم او و حالا كه پيرمرد عذاب شده بود شكم او سهم شكم پيرمرد شده بود اما او نبايد اين كار را مي كرد . نويسنده را مي گويم .خداي اين قصه كه منم او حق نداشت مرا محل تاخت و تاز اين جانوران بكند . معلق توي شكم ماهي روي شاخ گاو و يا غولي كه جهان را نگه داشته بود آن هم اين ماهي كع پير مرد عذابش شده بود .آه اگر اتفاقي مي افتاد چه بلايي بر سر جهان ما مي آمد بر سر من . و من متاسفم كه بگويم حتي اينها را هم من نگفته ام اينها را خرچنگ پير يا شايد خود نويشنده گفته باشد آخر او عادت دارد براي جهان دل بسوزاند براي اجساد باد كرده زناني كه به شكم ماهي افتاده بودند،
حتي براي آن بطري كه حامل زني بود زن كه نه نيم تنه اي در بطري و دو چشم كه بعد ها ارسال شده بود ،دو چشم درشت كه تصوير هزار دريا را مي شد در آنها ديد ، درياهاي طوفاني كه از اشك چشمهاي زنان پيش از به دريا افتادن ، درست شده بود. بادبانهاي شكسته كشتي هاي نجاتي كه به اعماق دريا فرو رفته بودند و يك ساحل دور كه فانوسي درياي در آن كورسو مي زد.
به جشم هاي توي بطري كه خيره مي شدي مرد چراغ به دست اگر مي گذاشت مي رفتي توي فانوس، همان جايي كه پري دريايي نمي دانم همان زن و آن تن سفيد و موهاي بلند سياه كه سرو صورت و سينه اش را پوشانده بودند زني تنها كه در انتظار نمي دانم شايد نويسنده راست مي گفت كه زن در انتظار كسي بوده .
اما آن فانوس ..............؟!
يعني زن منتظر چه كسي بود ؟ كسي كه او را نجات دهد . يا كشتي كه او آن را نجات دهد من كه سر در نياوردم تنها مي دانم مرد چراغ به دست از لحظه ديدن آن چشم ها حسابي ترسيده و شايد هم ناراحت شده بود شايد چون آن زن، زن توي فانوس را مي شناخت آن چشمهاي دريا نورديده را شايد كسي كه زن منتظرش بود او بود و حتماً آن زنها را كه او خورده بود نيمه هاي ديگر او بودند كه نظر يافتن مرد شده بودند همان كه حالا پيرمردي شده بود چراغ به دست لاشه خور زنهاي به دريا افتاده.
اما نه چه طور زن بارها و بارها آمده بود توي شكم ماهي و مرد او را نشناخته بود. زن آن پايين تنه توي بطري يا آن دو چشم دريايي .
نكند آن بطري پيامي بود يا علامتي از سوي فرشته به پينوكيو . پينوكيو به اينكه فكر مي كرد تن چوبيش به لرزه ميافتاد .يعني چه كار كرده بود؟! كه فرشته باز هم .......... نه پينوكيو اشتباه فكر مي كرد .بارها گفته ام من قصه پينوكيو نيستم هيچ فرشته اي توي دنياي من نيست اصلاً ديگر نمي خواهم دنيايي داشته باشم كه در آخرش پينوكيو خوراك شعله هاي آتش شومينه اتاق آقاي نويسنده بشود و چراغ از دست پيرمرد بيافتد و
ماهي كباب شود و جهان تمام من مي خواهم ناتمام بمانم حتي اگر نويسنده بخواهد ادامه دهد زن را كه هزار بار قرباني مرد چراغ به دست و دنياي ما شده بود ،قرباني .......
زيباآزادي
